به گزارش ایسنا به نقل از روابط‌عمومی پژوهشگاه میراث‌فرهنگی و گردشگری، محمدجواد جعفری، سرپرست پایگاه ملی میراث‌فرهنگی محوطه تاریخی ریوی درباره این اکتشافات، گفت: نهمین فصل پژوهش‌های مشترک ایرانی ـ آلمانی در محوطه تاریخی ریوی که از ابتدای مهر ماه امسال آغاز شده بود، با نتایج قابل توجهی به پایان رسید.

او افزود: در روند کاوش سال‌های قبل، بخش‌هایی از یک گورستان عصر مفرغ (۳۷۰۰ سال قبل) در بخش شمالی و در امسال بقایایی از یک گورستان دیگر از دوران متأخر آهن (۲۶۰۰-۲۹۰۰ سال قبل) در بخش جنوب شرقی محوطه تاریخی ریوی شناسایی شد که مطالعه بقایای انسانی این دو گورستان اهمیت بسیار زیادی در شناخت جوامع استقراری گذشته منطقه دارد.

جعفری اظهار کرد: کشف بقایایی از یک دژ نظامی همزمان با شاهنشاهی مادها در بخش جنوبی محوطه تاریخی ریوی نیز نشان از وجود حکومت‌های کوچک منطقه‌ای همزمان و یا دست‌نشانده شاهنشاهی ماد در بخش‌های شمال شرقی قلمرو ایشان است.

 این باستان‌شناس با بیان این‌که مرکز شاهنشاهی ماد در حوالی همدان امروزی (هگمتانه) قرار داشته و تا کنون شواهد کمی از گسترش قلمرو این شاهنشاهی تا مناطق خراسان امروزی کشف شده است، گفت: سفال نوشته ساسانی نیز در بخش‌های شمالی محوطه و در میان ساختمان‌های خشتی باقی‌مانده از این دوران به‌دست آمد که بیانگر استمرار اهمیت سیاسی و اقتصادی محوطه تاریخی ریوی تا دوران ساسانی بوده است.

به گفته او، این کتیبه حاوی دو کلمه است که به نظر می‌رسد اشاره به اسمی خاص دارد و ممکن است به اسم شخص و یا مکانی تاریخی در دوره ساسانی اشاره داشته باشد.

سرپرست ایرانی فصل نهم کاوش باستان‌شناسی مشترک ایرانی- آلمانی محوطه تاریخی ریوی ادامه داد: یکی از مهمترین سؤالات علمی در مطالعات باستان‌شناسی محوطه تاریخی ریوی کشف نام تاریخی این شهر بوده است که اهمیت زیادی در مطالعات تاریخی شمال شرق ایران دارد.

وی افزود: با توجه به یافته‌ها و مدارک باستان‌شناسی که طی ۹ سال پژوهش‌های باستان‌شناسی از محوطه تاریخی ریوی به‌دست آمده می‌توان این محوطه را سکونت‌گاهی مهم دانست که از ۳۷۰۰ سال قبل (اواخر دروان مفرغ) تا یک‌هزار سال قبل (قرون اولیه اسلامی) توالی استقراری داشته است.

جعفری همچنین گفت: بر اساس دیدگاه‌های مقدماتی علمی، محوطه ریوی را می‌توان یک سکونت‌گاه شهری معرفی کرد که همزمان با امپراتوری مادها شکل گرفته و طی دوران‌های هخامنشی، اشکانی و ساسانی نیز همچنان هویت شهری داشته است.